« Pas de porte à s'aider »
Ma chara tanta,
Quau torn de fadariá juguet a nosautras lo sòrt, creses-tu pas ? Aura que sei tornada maison, ai d’engueras mon eime tot embistrolhat. Estonada, ieu sei tota estonada de la miràudia de la vita. Dempuei lo temps que desirava metre en òbra ’queu plan tocat, d’achaptar una vielha bòria acoconada dins un ’nivers gardat de la folia de nòstre monde, auriá pas cregut qu’un jorn, mos pas me menarián dins ’quela agéncia immobiliera aisinada dins lo còr dau Limosin e en visant la veirina que mos uelhs s'esplamirián emper sus una anóncia anacronica : « Pas de porte à s'aider ».
Ne’n cresián pas lors uelhs, mos uelhs. Rodelavan de drecha a gaucha mau-segurs d'aver ben legit, los rassegurei en lor afirmant que quò deviá èsser una fauta de la secretària (coma d'avesat an l'eschina larja) e entrei còp-sec. Fuguei aculhida d'un biais avenent e m’expliqueren lo sense sarrat d'aquela frasa : Quò es una persona atjada, veva, que viu dins una plan brava proprietat tipicament limosina e que desira se retirar. ’Quela senhoressa es talament trista que la soata vendre a una òbra de benfasença o per lo mins a quauqu'un que ne’n fariá un usatge au servici de l’umanitat.
’Questa vetz mas aurelhas ne’n cresián pas lurs timpans.
– Vos colhonatz ? Madama dissei-ieu !
– Non, vos responde que segur si quò vos interessa, vos pòde menar per la visitar. L’i vam còp sec, me sei auvida dire, e nos veiquí partidas, prumier ma tanta. Dau temps que rodelavam environadas de verdura la menairitz me rensenhet pauc que pro sus l’endrech. Dau temps dich, lo pauc que ’la m’en disset esvelhet quauquas brijas de sovenir, mon còr s'afolesiguet, puei en me quilhant, ieu chacei una eidéia que començava de julhar dins lo fons de mon arma : ’quel endrech podiá-t-eu desjà èsser un pauc quò meu ? Non gran, quò se podiá pas.
La sega de l'istòria, ma tanta, la sabes tant ben coma me. Nos som tornadas trobar, nos som trobadas deuriá dire, lo mot es mai juste. L’eidéia d'aver fach ta coneissença per l’intermediari d'una sòrta « d'entremeteira » me platz ben, sabes, perque entre nos me sei avisada qu’eras un pauc coquina, de las vetz, e talament maliciosa.
Vei-lai, a vendut, ai ’chaptat e ’quel endrech servirá darençai d’acuelh au monde en malaisança e a la chercha de ilhs-mesmes. La realitat despasset tot çò que podiá esperar, non solament l’i tròbe mas raiç e quò d'aquí me vira sus los pas de mos davanciers.
Ma chara tanta, ieu me sovendrai totjorn de ’quelas paraulas subrebelas que aviàs prononciat tot en descialant ton passat : « Aguei bien daus malurs dins ma vita mas ne sei pas estada malurosa ».
Ieu jure de las carcular suvent en pensar a te. ’Quel endrech se voudrá parier coma tas paraulas, suau, e sirá de bona estrena. Ieu m'engatje a far pausar un escriteu sus lo portau de l'entrada portant la mencion « Aquí lo monde s’ajudan, ’chabatz d'entrar ».
E òc, dins ’quel afar tot lo monde l’i tròban son onchura, te mai me, ’quelas-quí e quilhs-quí l'i demoraràn lo temps d'una pausa dins lor vita tumultuosa.Veiquí, la bocla es boclada, espere que ses en perfacha santat dempuei nòstres darriers potons. Pòrta-te fiera d'engueras longtemps.
Te mande mila tendressas.
Ta pita neboda,
Maud
Limòtges, lo 07 de decembre de 2021
Maria-Joana BISSAUD-SIMONET
Commentaires
Enregistrer un commentaire