L'escuròu e la borruda/L'eicuròu e lo bourrudo (Hommage à François Toussaint Gros par Nicolas Granier)

 


L'ESCURÒU E LA BORRUDA

Un jorn un escuròu trobet, famgalit, 'na chastinha borruda dau Lemosin, lena e frescha. « Tè, çò-disset dins sa linga, sai pas tant embosinat que quò, fotringa ! Qu’es jurtament çò que me foliá Per puescher me remplir la pança ! » Los escuròus, coma chascun sap, Emb tres mijas de ren fan bombança. Lu golard prenguet donca sa coá coma sieti Puei, emb sas pautas, eu viret, Reviret, sinet, remiret Queu gente fruch, avant de li canar dedins. Lu paubre rencuret tòst son còp de dent, Quand eu lu trobet tot gastat e pudent, Mai cussonat, de la vrai pruna de chin ! Quel escuròu nos aprend A jutjar degun coma a fach d’un pelon. Nos n’en vesem pro suvent Que presenten bien mas dedins qu’es poison. 

 L’EICURÒU E LO BOURRUDO (versî patoasanto) 

Un jour un eicuròu troubet, famgalit, 'na châtigno borrudo dau Lemouzi, Leno e freicho. « Tè, ço-disset dins so lingo, Sai pas tant embousinat que co, foutringo ! Qu’ei jurtamen ço que me foulio per pecher me rempli lo panço ! » Lous eicuròu, coumo châcu so, Em trei mijâ de ren fan boumbanço. Lu goulard prenguet dounco so couo coumo shieti peï, em sas pautâ, o viret, reviret, sinet, remiret Queu gente frut, avant de li canâ dedins. Lu paubre rencuret tôt soun cop de dent, Quand o lu troubet tout gâtat e pudent, mai cussounat, de lo vrai pruno de chin ! Quel eicuròu nous apren a jutjâ degu coumo o fa d’un pelou. Nous n’en vesen prou souvent Que presenten bien mas dedins qu’ei poueisou. 

L’ECUREUIL E LA CHÂTAIGNE (Traduction) 

Un jour un écureuil trouva, affamé, une châtaigne bourrue du Limousin Lisse et fraîche. « Tiens ! Se dit-il dans sa langue, Je n’ai pas tant la poisse que ça, bon sang ! C’est justement ce qu’il me fallait pour pouvoir me remplir la panse ! » Les écureuils, comme chacun sait, de trois miettes font repas de fête. Le gourmand s’assit donc sur sa queue puis, avec ses pattes, il tourna retourna, renifla, admira ce joli fruit, avant d’y mordre dedans. Le pauvre regretta vite son coup de dent, quand il le trouva tous pourri et puant. Et plein de verres, de la vraie carne ! Cet écureuil nous apprend à ne juger personne comme il l’a fait avec la châtaigne. Nous en voyons très souvent qui présentent bien mais dedans c’est poison.

L’ESQUIROOU ET LA CASTAIGNO (Version originala provençala)

Un esquiroou troubet à jun uno castaigno doou gros grun, lizo, fresco, couroue. Bon, dis dins soun lengagi, Eissoto va ben, bouen couragi, Veici tout just ce que mi foou per coutenta ma fan et rampli ma bedéno. Esquiroous, coumo cadun soou, eme pau cavo fan calléno. Tout jouïous s’en sesis, s’asseto encoutinen, requauquiIlo sa coue, puis dins seis patos viro, reviro, sente, admiro esto castaigno, et puis li calo un coou de dent mai reneguet ben leou sa vido, Quand la troubet touto pourrido, Vermenoue, que noun valie ren. Aquel esquiroou nous apren a pas jugea dei gens coumo eou de la castaigno: N’en vean souven qu’an lou defouero beou, dedintre es la magaigno. 

François Toussaint Gros

Commentaires