Quò fai aura a pus pres tres setmanas de quò que, un pauc avant las vacanças de la Totsents, nòstre Jòrge ne 'nava pas tròp bien. Qu’èria beleu son trabalh, o ben tot de l’istoeras de familha o mesma ren dau tot mas, per bien vos dire, eu n’èria pas dins sas 'sietas.
Aitanben, per se chamjar un pauc l’eidéias e per s’ocupar l’esperit a quauqua-ren mai que non pas deprimar, eu 'viá prengut l’abituda de 'nar se permenar dins lu bòsc a costat de chas se e - perqué pas ? - de 'massar quauques champanhòus o quauquas chastanhas si ne’n trobava … D’ordinari, eu l’i passava una o doas oras avant de tornar maison repialat coma une jòune chen, aveque un gròs plen panier de besunha bona de minjar.
Mas, aüei, quò ne fuguet pas la mesma ricancoina. Eu 'viá beu culhir de qué far 'na moleta per quinze personas, eu 'viá beu ‘massar de qué minjar de las blanchidas a ne’n sobrar, eu ne 'ribava pas se requincar.
Qu’es 'lòrs que, au beu mieg daus aubres, 'n’eidéia pas banala li venguet :
« E si i’eissaiava d’embraçar un aubre ? disset-eu, Ai vut a la telé que quò podiá èsser 'na bona chausa per lu morau. S’agís d’una istoera de transfert d’energia o de conneccion 'veque la natura … enfin, quauqua ren de quela enja … Oei … Oei, ieu vau eissaiar, oei ! Quò ne còsta ren e, de tot biais, si quò me fai pas de ben, quò me fará pas de mau. »
E qu’es entau que nòstre Jòrge se chausiguet un sapin tan grand coma lata e tant espés coma 'na barrica, agachet rapidament a l’entorn de se per èsser segur que degun ne lu viguessa e, pas de fenhant, embracet languivosament quela giganta pòst que n’aviá ren damandat.
A lu brave espectacle qu’un vesiá 'quí ! Un òme e un aubre en plena comunion entau ... Quò valiá lu destorn ! L’un èria dins los braç de l’autre 'lòrs que l’autre èria dins las bròchas de l’un ... Quò semblava vraiment èsser quauqua-ren. Lu Jòrge ne’n barrava los uelhs de plaser … eu èria fisicament connectat aveque la Mair Natura ... Lu temps semblava s’èsser plantat… La patz…
Enfin, coma vautres iò sabetz ben, totas las bonas chausas an 'na fin e nos ne punherem pas auvir 'na credada a se’n far petar l’aurelhas.
« Ah fuec-de-Diu de merda ! Tu vas veire, si ieu te 'trape ! Salopariá de béstia de malur ! »
E oei, v’atz bien devinat, qu’èria nòstre Jòrge qu’èria trapat a petonar contra tots los auseus daus ranvers e beleu mesma contra tots los de la Terra entiera.
Foliá dire que sa coneccion aveque la natura èria estada si talament prunda que son cagoelh ne’n aviá estat reliat d’abòrd au cròs de cuu d’un picatau qu’èria juchat ensús dins lu sapin.
Se far chiar sur la testa per fin de se requincar ... eu se’n suvendrá longtemps de quela permenada !
Commentaires
Enregistrer un commentaire